Φοίνικας, Μέρος 1ο

Περίεργο πλάσμα αυτός ο Φοίνικας.

Ξαναγεννιέται μέσα από τη στάχτη του λένε... 
δεν το πίστευες τότε.

Μα τώρα πώς μπορείς να το αμφισβητήσεις;

Εσύ είσαι ο Φοίνικας, έτσι νοιώθεις.

Τόσες φορές έχεις πεθάνει, τόσες φορές έχεις γεννηθεί ξανά.

Τη μία είσαι νεκρός, είσαι στάχτη.

Και να που η στάχτη, εντελώς ξαφνικά, από μαύρη κι άψυχη αρχίζει να πετά ασημένιες σπίθες... να αλλάζει χρώμα και μορφή, να παίρνει και πάλι ζωή...

Πόσες φορές είπες να μην ξαναπεθάνεις,

πόσες φορές πέθανες ξανά. Και ξανά. 

Πόσες φορές θα πεθάνεις και θα αναγεννηθείς ακόμα...

Δεν ξέρεις. Δε σε νοιάζει πια.

Το μόνο που σε νοιάζει, το μόνο που φοβάσαι, είναι μήπως δε  γεννηθείς και πάλι. Μη μείνεις στάχτη. Μη σε καταπιεί η Γη πριν προλάβεις να ξαναγεννηθείς. Μη χαθείς.

Τι είναι εκείνο που ωθεί τη στάχτη να πάρει και πάλι Ζωή;

Είναι εκείνο που δεν μπορεί να συμβιβαστεί με το Θάνατο. 
Είναι εκείνη η Δύναμη που αιώνια διεκδικεί την Ύπαρξη, την Ελευθερία, την Ολοκλήρωση.

Μία Δύναμη που τροφοδοτείται από την Αυτογνωσία.

Όταν Γνωρίζεις, όταν κατέχεις το Μυστικό της Ύπαρξης, τότε πώς μπορείς να μη διεκδικήσεις την αναγέννηση, την αθανασία; 
Πώς μπορείς να σταθείς αδύναμος και να αφεθείς στην αιώνια λήθη;