Τι μπορεί να πει κανείς…

…που να μην έχει ακόμα ειπωθεί; 
Μετά από τόσους και τόσους αιώνες γραπτής έκφρασης, μετά από τόσα βιβλία διακεκριμένων ποιητών, λογοτεχνών, φιλοσόφων, επιστημόνων, τι μπορεί να πει εκείνη που θα κάνει τη διαφορά;

Αυτός ήταν πάντα ο χαζός φόβος της, έστω κι αν δεν το παραδεχόταν.
Λες και ο Λόγος δεν είναι παρά ένας διαγωνισμός πρωτοτυπίας.

Λες και θα πρέπει εκείνη να γράψει το Καινούριο, το Διαφορετικό, το Υπέροχο που κανείς ποτέ δεν το εξέφρασε με ωραιότερο και σοφότερο τρόπο. 
Αν οι συγγραφείς σκέφτονταν έτσι, τόσο συμπλεγματικά, ο γραπτός Λόγος  θα ήταν ένα απόσταγμα Ναρκισσισμού και επιτηδευμένης σοφίας. Κοντολογίς, μία επιφανειακή προσέγγιση της Έκφρασης.

Όχι. Φυσικά και δεν είναι έτσι.
Οι λέξεις που αναμειγνύονται στον αναδευτήρα του μυαλού και  συνθέτουν προτάσεις, παραγράφους και κείμενα  είναι  ένα αποτύπωμα εαυτού που μένει στο χρόνο... ένα στιγμιότυπο που καθορίζει  την κατάσταση στην οποία βρίσκεται μία ανθρώπινη ύπαρξη μία καθορισμένη στιγμή. 
Καθορίζει τις σκέψεις και το είναι ενός προσώπου όπως είναι διαμορφωμένο την παρούσα στιγμή. 
Επιφορτισμένο με συναισθήματα ή όχι, με μία ενέργεια όμως σίγουρα που παραμένει εκεί, ανάμεσα στις λέξεις, σαν εγκλωβισμένη στο χωροχρόνο. Και αν δεχτεί κανείς ότι όπως τα κύτταρα έτσι και οι σκέψεις και γιατί όχι και οι ιδέες πεθαίνουν και γεννιούνται συνεχώς για να παραμένουμε ζωντανοί, τότε θα μπορούσε να πει κανείς πως κάθε γραπτό  είναι ένα φάντασμα ενός παλιού εαυτού...

Εδώ λοιπόν, σε αυτό το ένα από τα αναρίθμητα blog του κυβερνοχώρου, ξεκινά  ένα μικρό ταξίδι για να αφήσει κι εκείνη, κάπου ανάμεσα στα δικά σας και τα δικά της φαντάσματα.