Τι είναι αλήθεια και τι ψέμματα;

Τι  πραγματικότητα και τι φαντασία;

Πότε ζω και πότε απλά υπάρχω;

Ζω πραγματικά το τώρα ή μήπως είμαι σε ένα όνειρο;

Looking back through time to my childhood days
I used to have a place where I could escape the reality
But lately things have been so difficult for me
trying to reach for the light in the fall of darkness

Waiting watching my life I'm wasting my time
I'm losing grip from life
Going back to my dreamspace leaving it all behind
soon the things will be allright when I get there

Am I safe in here, nothing left to fear
I will close my eyes and float away with stream

Wandering here in this eternal darkness
no signs of light anywhere I am going in sane
Now I am leaving this life
No hope left I want to die

Astronomy...a star

Clock strikes twelve and moondrops burst 
Out at you from their hiding place 
Like acid and oil on a madman's face 
His reason tends to fly away 
Like lesser birds on the four winds 
Like silver scrapes in May 
And now the sand's become a crust 
Most of you have gone away

Come Susie dear, let's take a walk 
Just out there upon the beach 
I know you'll soon be married 
And you'll want to know where winds come from 
Well it's never said at all 
On the map that Carrie reads 
Behind the clock back there you know 
At the Four Winds Bar 

Hey! Hey! Hey! Hey!

Four doors at the Four Winds Bar 
Two doors locked and windows barred 
One door left to take you in 
The other one just mirrors it

Hey! Hey! Hey! Hey!

Hellish glare and inference 
The other one's a duplicate 
The Queenly flux, eternal light 
Or the light that never warms 
Yes the light that never, never warms 
Or the light that never
Never warms 
Never warms
Never warms

The clock strikes twelve and moondrops burst 
Out at you from their hiding place 
Miss Carrie nurse and Susie dear 
Would find themselves at Four Winds Bar

It's the nexus of the crisis 
And the origin of storms 
Just the place to hopelessly 
Encounter time and then came me 

Hey! Hey! Hey! Hey!

Call me Desdinova
Eternal light 
These gravely digs of mine 
Will surely prove a sight 
And don't forget my dog
Fixed and consequent

Astronomy...a star

Lucía y el sexo

"-The first advantage is at the end of the story. 
It doesn't finish, it falls in a hole.
 And the story starts again halfway. 
The other advantage, and the biggest, is that you can change course along the way... If you let me. If you give me time. 

- All the time you want."

Τι μπορεί να πει κανείς…

…που να μην έχει ακόμα ειπωθεί; 
Μετά από τόσους και τόσους αιώνες γραπτής έκφρασης, μετά από τόσα βιβλία διακεκριμένων ποιητών, λογοτεχνών, φιλοσόφων, επιστημόνων, τι μπορεί να πει εκείνη που θα κάνει τη διαφορά;

Αυτός ήταν πάντα ο χαζός φόβος της, έστω κι αν δεν το παραδεχόταν.
Λες και ο Λόγος δεν είναι παρά ένας διαγωνισμός πρωτοτυπίας.

Λες και θα πρέπει εκείνη να γράψει το Καινούριο, το Διαφορετικό, το Υπέροχο που κανείς ποτέ δεν το εξέφρασε με ωραιότερο και σοφότερο τρόπο. 
Αν οι συγγραφείς σκέφτονταν έτσι, τόσο συμπλεγματικά, ο γραπτός Λόγος  θα ήταν ένα απόσταγμα Ναρκισσισμού και επιτηδευμένης σοφίας. Κοντολογίς, μία επιφανειακή προσέγγιση της Έκφρασης.

Όχι. Φυσικά και δεν είναι έτσι.
Οι λέξεις που αναμειγνύονται στον αναδευτήρα του μυαλού και  συνθέτουν προτάσεις, παραγράφους και κείμενα  είναι  ένα αποτύπωμα εαυτού που μένει στο χρόνο... ένα στιγμιότυπο που καθορίζει  την κατάσταση στην οποία βρίσκεται μία ανθρώπινη ύπαρξη μία καθορισμένη στιγμή. 
Καθορίζει τις σκέψεις και το είναι ενός προσώπου όπως είναι διαμορφωμένο την παρούσα στιγμή. 
Επιφορτισμένο με συναισθήματα ή όχι, με μία ενέργεια όμως σίγουρα που παραμένει εκεί, ανάμεσα στις λέξεις, σαν εγκλωβισμένη στο χωροχρόνο. Και αν δεχτεί κανείς ότι όπως τα κύτταρα έτσι και οι σκέψεις και γιατί όχι και οι ιδέες πεθαίνουν και γεννιούνται συνεχώς για να παραμένουμε ζωντανοί, τότε θα μπορούσε να πει κανείς πως κάθε γραπτό  είναι ένα φάντασμα ενός παλιού εαυτού...

Εδώ λοιπόν, σε αυτό το ένα από τα αναρίθμητα blog του κυβερνοχώρου, ξεκινά  ένα μικρό ταξίδι για να αφήσει κι εκείνη, κάπου ανάμεσα στα δικά σας και τα δικά της φαντάσματα.

Αφιέρωση

Σε τούτο το ιστολόγιο, ανάμεσα σε σκέψεις, παραμύθια και αναζητήσεις έχω την ανάγκη να κάνω και μία Αφιέρωση με όλη μου την καρδιά σε όλους εκείνους που ονομάζονται ''πολιτικοί'' και αποφασίζουν για εσένα χωρίς εσένα...
μέσα από το στόμα του Φερνάντο Πεσσόα...
Άλλα πρόσωπα σήμερα, μα τόσο ίδια η οργή που προκαλούν και τόσο υπέροχα και με χιούμορ δοσμένη :


"Συμφορά μας! Τι κάνεις στον βωμό της δόξας, εσύ, Γουλιέλμε ΙΙ Γερμανέ, αριστερόχειρα, κουλέ από το αριστερό χέρι, Βίσμαρκ, χωρίς καπάκι που φράζεις τους φούρνους; Ποιος είσαι εσύ, εσύ με τη σοσιαλιστική χαίτη, Δαβίδ Λόυντ Τζωρτζ, κλόουν με τον φρυγικό σκούφο φτιαγμένο στην Ένωση; Κι εσύ, Ελευθέριε Βενιζέλε, βουτυρωμένη φέτα του Περικλή, πεσμένη χάμω από τη μεριά του βουτύρου; Κι εσύ, δεν έχει σημασία ποιος άλλος, όλοι οι άλλοι, Μπριάντ-Νταλό-Μποζέλι, σούπα της αναρμοδιότητας μπροστά στα γεγονότα, όλοι εσείς οι Αρχηγοί-Κρατών-Ψωμιού-Πυρομαχικών, που χρονολογείστε πολύ πριν τον πόλεμο! Όλοι! Όλοι! Όλοι! Σκουπίδια, απόβλητα, επαρχιώτικε υπόκοσμε, πνευματικοί παλιάνθρωποι! Και όλοι εσείς, οι Αρχηγοί Κρατών, αναρμόδιοι αλήτες, σκουπιδοτενεκέδες αναποδογυρισμένοι μπροστά στην πόρτα της Στέρησης της Εποχής μας! Να μην βλέπω κανέναν από όλους αυτούς! Πάρτε μερικά δεμάτια άχυρο και κάντε ανθρώπους διαφορετικούς από αυτούς εδώ! Όλοι έξω από δω! Όλοι έξω από δω! 
Τελεσίγραφο σε όλους, και σε όσους τους μοιάζουν! Εάν δε θέλουν να φύγουν δια της βίας, ας μείνουν, αλλά να πλυθούν!"
(ULTIMATUM)


Το μόνο που μένει είναι η αντικατάσταση των  ονομάτων με κάποια από τα σημερινά... οι υποψήφιοι είναι άλλωστε πολλοί.

Φοίνικας, Μέρος 1ο

Περίεργο πλάσμα αυτός ο Φοίνικας.

Ξαναγεννιέται μέσα από τη στάχτη του λένε... 
δεν το πίστευες τότε.

Μα τώρα πώς μπορείς να το αμφισβητήσεις;

Εσύ είσαι ο Φοίνικας, έτσι νοιώθεις.

Τόσες φορές έχεις πεθάνει, τόσες φορές έχεις γεννηθεί ξανά.

Τη μία είσαι νεκρός, είσαι στάχτη.

Και να που η στάχτη, εντελώς ξαφνικά, από μαύρη κι άψυχη αρχίζει να πετά ασημένιες σπίθες... να αλλάζει χρώμα και μορφή, να παίρνει και πάλι ζωή...

Πόσες φορές είπες να μην ξαναπεθάνεις,

πόσες φορές πέθανες ξανά. Και ξανά. 

Πόσες φορές θα πεθάνεις και θα αναγεννηθείς ακόμα...

Δεν ξέρεις. Δε σε νοιάζει πια.

Το μόνο που σε νοιάζει, το μόνο που φοβάσαι, είναι μήπως δε  γεννηθείς και πάλι. Μη μείνεις στάχτη. Μη σε καταπιεί η Γη πριν προλάβεις να ξαναγεννηθείς. Μη χαθείς.

Τι είναι εκείνο που ωθεί τη στάχτη να πάρει και πάλι Ζωή;

Είναι εκείνο που δεν μπορεί να συμβιβαστεί με το Θάνατο. 
Είναι εκείνη η Δύναμη που αιώνια διεκδικεί την Ύπαρξη, την Ελευθερία, την Ολοκλήρωση.

Μία Δύναμη που τροφοδοτείται από την Αυτογνωσία.

Όταν Γνωρίζεις, όταν κατέχεις το Μυστικό της Ύπαρξης, τότε πώς μπορείς να μη διεκδικήσεις την αναγέννηση, την αθανασία; 
Πώς μπορείς να σταθείς αδύναμος και να αφεθείς στην αιώνια λήθη;   

Ένα Παραμύθι

''Γνωρίζω ότι είσαι ένα πλάσμα μοναχικό, καταδικασμένο να ζήσει έρημο στην επιβλητική σπηλιά του, κάπου μέσα στο δάσος των άυλων μορφών, εκεί που η φαντασία ξεγελά την πραγματικότητα.  Εκεί που η Μαγεία είναι η μόνη λέξη που χαρακτηρίζει τα πάντα.  
Πώς μπορεί άλλωστε να μην είναι μοναχικό το μονοπάτι σου;  Μπορεί η Σοφία να συμβαδίσει με την Αμάθεια;  Μπορεί η Εμπειρία με την Απειρία;  
Θα μπορούσαν ποτέ να βαδίσουν μαζί το μονοπάτι της ζωής ένας Δράκος κι ένα ξωτικό; 
Ο Δράκος, το πιο σοφό, το πιο όμορφο, το ύψιστο αν θέλεις πλάσμα της Ονειροχώρας  είναι εκείνο για το οποίο όλοι μιλούν με δέος αλλά λίγοι, ελάχιστοι είναι εκείνοι που είχαν ποτέ την εκπληκτική τύχη να το συναντήσουν.'' 


Κάποια ξωτικά, λίγα κι αυτά, μου είπαν πως τον είδαν.
Ένα ειδικά φαινόταν να γνωρίζει πιο πολλά… Μάλλον είχε καταφέρει το σπάνιο και υπέροχο συνάμα, να βιώσει τη μαγική εμπειρία ενός Δράκου.

Την πλησίασα… Ήταν διαφορετική από τα άλλα. Όμορφη φυσικά, όπως όλα, με αυτή τη μεταφυσική ομορφιά που καθηλώνει το βλέμμα και  βουρκώνει τα μάτια. Μα φαινόταν κάπως μελαγχολική.Τα μάτια της άστραφταν πολύ και ήταν καρφωμένα νωχελικά στο ορμητικό νερό του ποταμού. Ένα αμυδρό χαμόγελο σχηματιζόταν στα δροσερά της χείλη που νόμιζα ότι από τη μια στιγμή στην άλλη θα εξελιχθεί σε λυγμό. Και το πιο σημαντικό είναι η έλξη που μου δημιουργούσε.  Μία δύναμη με έσπρωχνε προς το μέρος της αλλά ταυτόχρονα μου έθετε και σαφή όρια, λες και όσο σιμά κι αν πλησίαζα ποτέ δεν θα μπορούσα να αγγίξω τα δροσοστολισμένα μαλλιά της.

-“Μίλησέ μου για Εκείνον”, της είπα ξαφνικά. “Θέλω πολύ να μάθω.”


Παύση. Έκλεισε τα μάτια και μετά από ακαθόριστη ώρα ψέλισσε:

-“Έκσταση, φόβος, επιθυμία, έρωτας,   λαχτάρα, ολοκλήρωση, γαλήνη,  ελευθερία, πάθος,  υποδούλωση , απελπισία, πόνος, Ελπίδα …”

Έπειτα στρέφει το πρόσωπο προς το μέρος μου, με κοιτάει με κάτι μάτια που λαμπύριζαν όσο χίλια αστέρια και μου λέει σιγανά, “Πιστεύεις ότι θα μπορούσες να τα νοιώσεις όλα αυτά μαζί;” “Εγώ τα ένοιωσα!”… “Εγώ τα νοιώθω…”

Δεν ήξερα τι να πω…  Λέξη δεν έβγαινε από το στόμα μου όσο κι αν ήθελα να πω κάτι. Όσο κι αν ήθελα να ρωτήσω αυτό το πλάσμα τι μπορώ να κάνω για να το βοηθήσω. Γιατί σίγουρα υπέφερε. Υπέφερε από τον καταιγισμό όλων αυτών των συναισθημάτων. 
Δεν μπορούσε μέσα της να βρει ησυχία, αυτό μπορούσα να το δω παρόλο που το βλέμμα της  εξέπεμπε μία υπερφυσική ηρεμία. Όμως με πρόλαβε… “Δεν μπορείς να με βοηθήσεις”, μου είπε, “αν και βλέπω πόσο το θέλεις… ο μόνος που μπορεί είναι Εκείνος, μα δε θα τον ξαναδώ ποτέ πια…”

“Θα τον βρούμε!”, της λέω όλο ελπίδα, “αν μόνο εκείνος μπορεί να βοηθήσει θα τον βρούμε!”

Μα εκείνη δεν έδειχνε να ενθαρρύνεται. Ένα πικρό χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό της και το έκανε τόσο εύθραυστο, σχεδόν διάφανο. 
“Μα δεν καταλαβαίνεις;”, μου λέει, “Εκείνος δε θέλει να βρεθεί…”  
Και με αυτά τα λόγια με άφησε στην όχθη να την παρακολουθώ να χάνεται μέσα στο σκοτεινό Δάσος.